Barth & Ineke go Svalbard

Dag 6 alweer! We kiezen ervoor om de ochtend rustig aan te doen. Ik wil de site graag bijwerken en daarnaast wordt ook vandaag nog wel een druk (maar leuk!) dagje.

Als we in de lobby zitten worden we nog even opgeschrikt als rond één uur het brandalarm afgaat. Op je sloffen zonder jas naar buiten met -10 lijkt ons niet prettig. Gelukkig is het loos alarm en kunnen we lekker op ons vaste plekje in de lobby blijven zitten.

Vanmiddag gaan we iets doen waar ik enorm naar uitgekeken heb: we maken een husky tocht! Het is nog even afwachten of we dit met de slee of de kar gaan doen, maar gezien de hoeveelheid sneeuw lijkt het aannemelijk dat we met de slee kunnen.

Om drie uur rijdt het busje voor. We hebben geboekt bij Green Dog Svalbard, ze zitten een kilometer of tien buiten Longyearbyen. Onze begeleidster heet Rebecca, wanneer wij instappen rent ze snel de hal in om voor de grote spiegel die daar hangt haar haren opnieuw in een staart te doen. “I don’t see myself in the mirror that often”, zegt ze verontschuldigend.

Wanneer we aankomen bij de kennels worden we eerst naar een ruimte geleid waar we een donzen pak, stevige warme laarzen, wanten en een muts kunnen uitzoeken en aantrekken. We zien eruit als Michelinmannetjes met onze vijf lagen kleding…

Dan mogen we naar de honden om kennis te maken. Wanneer we het omheinde deel betreden waar de honden zitten barsten de honden uit in enthousiast geblaf. Ze weten dat ze op pad gaan en hebben er zin in!
We begroeten de honden stuk voor stuk en lopen vervolgens naar Rebecca voor de briefing.

We krijgen onze eigen slee: Barth gaat ‘sturen’ en ik ga op de slee zitten. De sledes zijn overigens van origineel Fins ontwerp maar zijn lokaal op Spitsbergen gemaakt.

We krijgen uitleg over hoe we ons vast moeten houden, hoe je moet remmen en hoe je met je stem kunt afremmen (“woow woow woow”) en versnellen (“tsie tsie tsie”). De honden reageren niet op andere stemcommando’s.

De sleeën (we zijn met drie stellen en Rebecca met een collega) staan al klaar, nu moeten de honden nog worden ingespannen.

Waren de honden net enthousiast, nu ze worden opgehaald bij hun hokken om ingespannen te worden worden ze helemaal dol. Het geblaf moet tot op het vasteland van Noorwegen te horen zijn. Het is ook begrijpelijk dat de begeleiders ieder jaar verplicht hun gehoor moeten laten testen.

De honden worden zo’n beetje aan hun tuig naar de slee gesleept, de voorpoten van de grond zodat ze zich minder gemakkelijk los kunnen rukken. Voor onze slee worden zes honden ingespannen, Ginnie is onze ‘lead dog’: de hond die de andere vijf moet leiden.

Wanneer alle honden zijn ingespannen komt een van de medewerkers van Green Dog aanlopen om Ginnie van Barth over te nemen zodat wij naar de slee kunnen rennen. Ik duik op de slee, Barth gaat achter me staan. Rebecca en haar span zijn al vertrokken, ook een van de andere sleeën is al weg. En dan krijgt Ginnie ook haar vrijheid en mogen ze eindelijk los! Grappig genoeg zijn ze direct stil. Af en toe klinkt er nog een keer een zacht blafje maar verder horen we alleen het geluid van de belletjes die op het tuig zitten en de slee die door de sneeuw glijdt. Het is fantastisch!

De twaalf kilometer lange tocht gaat door Bolterdalen. Het is bewolkt en het sneeuwt, het noorderlicht gaan we tijdens deze trip dus niet zien.

We glijden met een snelheid van zo'n 10-12 kilometer per uur door de sneeuw. De honden kennen de route precies, we zorgen dat we niet te dicht bij de andere sleeën komen om een zo uniek mogelijke ervaring te kunnen krijgen. We zien wel twee lampjes in de verte maar verder voelt het alsof we samen met de hondjes door het pikdonkere Bolterdalen glijden.

Af en toe stopt Rebecca om de vier sleeën even weer bij elkaar te krijgen en om te zien of iedereen nog ok is en dan gaan we weer.

Af en toe moet een van de honden poepen. Deze honden hebben al geleerd dat tijdens het rennen te doen, daarvoor hoeven ze niet te stoppen. We merken het over het algemeen eerder aan wat we ruiken dan wat we zien. Wat geven ze die beesten te vreten joh!

Het is een magische tocht. Veel te snel (vijf kwartier) zijn we terug bij de kennel.

We hebben niet hoeven helpen bij het inspannen maar we mogen wel helpen met het afdoen van de tuigjes van de Huskies, ook mogen we ze terugbrengen (lees: slepen) naar hun hok. Ze zijn dorstig van de tocht en ogen toch ook een beetje vermoeid. We nemen afscheid van onze stoere vriendjes en gaan terug naar het hok om ons te ontdoen van het pak en de laarzen.

Rebecca komt ons even later halen en rijdt ons naar de blokhut waar we een warm drankje en een wafel krijgen terwijl ze onze vragen beantwoordt. Iedere gids heeft z’n eigen honden in een kennel, zo’n 30 stuks, en er zijn 8 kennels. De Huskies navigeren voornamelijk op reuk en gehoor, hun zicht komt pas daarna. Er zitten reutjes en teefjes in een span, en beiden kunnen de leidende hond zijn. Daar worden ze als puppy al op gescout: puppy’s die veel oogcontact maken en heel alert zijn het meest geschikt om lead dog te worden. En over puppy’s gesproken, die mogen we nu op gaan zoeken!

De puppy’s zijn geweldig. Ze zijn superenthousiast als ze door Rebecca uit hun hok worden gehaald en in onze armen worden gedropt. Aan hun enorme poten zie je hoe groot en sterk ze straks gaan worden. De meeste puppy’s zullen eindigen als sledehond. De hondjes die hier geen potentie voor tonen (ze zijn dan wat minder alert, staren meer) worden afgestaan voor adoptie. Huskies die te oud worden om nog te werken gaan helpen met het opvoeden van de puppy’s. Voor nu hebben deze puppy’s nog een heel leven als werkhond voor zich, ze zijn pas twee maanden oud. Het door mensen geknuffeld worden maakt deel uit van hun training en zorgt ervoor dat ze van jongs af aan aan mensen gewend raken.

Wanneer we uitgeknuffeld zijn worden we met het busje teruggebracht naar Longyearbyen. In het hotel hebben we een paar minuten om ons om te kleden: vanavond gaan we terug naar Camp Barentz in Adventdalen. Ditmaal zijn er ook mensen uit andere hotels bij (in totaal 21), we worden met een grote bus opgehaald.

In Camp Barentz aangekomen worden we verwelkomd door een jonge vrouw, natuurlijk weer mét geweer. We moeten bij elkaar blijven wanneer we het laatste stukje te voet naar de hut lopen. Wanneer iedereen een plekje aan een van de lange tafels heeft gevonden krijgen we als welkom een glaasje Akvavit.

Dan is het tijd voor de maaltijd, bidos: rendiersoep van de Sami. Naast rendier zitten er wortelen en aardappelen in. De soep heeft de hele dag getrokken en is erg lekker. Er wordt brood en flatbrød met boter bij geserveerd.

Na de maaltijd kunnen we een klein half uurtje naar buiten om foto’s te maken. Het is een stuk bewolkter dan toen we hier een paar dagen geleden waren maar toch weet Barth in het zuiden een beetje noorderlicht te vangen.

De Sami noemen het noorderlicht overigens 'guovssahasat': het licht dat je kunt horen.

Het is een erg leuke avond en om een uur of half elf zijn we terug bij het hotel. Er lijkt op dat moment wat activiteit te zijn en de meesten gaan met hun camera’s naar buiten. Ik ben erg moe en besluit te gaan slapen.

Om kwart over twaalf wordt ik wakker gebeld door Barth. Het is helemaal losgegaan met het noorderlicht en Barth zegt dat ik snel naar buiten moet komen. Ik kom uit een diepe slaap en ben erg duf. Het vooruitzicht om me weer helemaal aan de moeten kleden in al die lagen en mijn warme bedje te moeten verruilen voor -15 is niet erg aanlokkelijk.
Ik draai me om en ga weer slapen (ik weet het, ik weet het…).

Het noorderlicht is ditmaal ook visueel: de kleuren, beweging en vormen zijn erg goed zichtbaar met het blote oog.

De foto's zijn uit de hand genomen met een iPhone 15 Pro Max met sluitertijden van 1-3 sec.

Geniet van de schitterende foto’s die Barth heeft gemaakt!